ନିଜର ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିକୁ ମନେପକାଇ ଶ୍ରୀମତୀ ମିର୍ଦ୍ଧା ଏକଦା କୁହନ୍ତି, “ମୋର ସେଇ ସମୟ ଏବେ ବି ମନେ ଅଛି ଯେଉଁଦିନ ମୋ ନୃତ୍ୟବୃତ୍ତିରେ ମୋଡ଼ ଆସିଥିଲା । ମୁଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯାଇଥିଲି । ସେ ବସିବା ସ୍ଥାନରୁ ଉଠିଆସି ମୋ ସହ ବେସ କିଛି ସମୟ ନାଚିଥିଲେ । ସେଇଟା ଦିଲ୍ଲୀକୁ ମୋର ପ୍ରଥମ ଗସ୍ତ ଥିଲା ତେଣୁ ମୁଁ ବିଚଳିତ ହୋଇ ପଡ଼ିଥିଲି କିନ୍ତୁ ପରେ ସମ୍ଭାଳି ନେଲି । ମୋ ହାତ ଧରି ସେ ମୋ ସହ ନାଚିଲେ । ତାଙ୍କ ସହ ଫଟୋ ମଧ୍ୟ ଉଠେଇଥିଲି । ମୋ ପାଇଁ ତାହା ଗୋଟିଏ ଗର୍ବର ଦିନ ଥିଲା । ମୋ ଚାରିପଟେ ଲୋକେ ତାଳିମାରି ଅଭିନନ୍ଦନ କରିଥିଲେ । ସରକାର ସିନା ମୋତେ ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି, ମୋ ପାଖପଡ଼ିଶା ମୋତେ ନେଇ ଏବେ ମଧ୍ୟ ଗର୍ବ କରନ୍ତି । ବୟସ ବଢ଼ିଯିବା ପରେ ନାଚଗୀତରୁ ବିରତି ନେଇଛି । କଳାପ୍ରେମୀ ଏବେ ବି ମୋତେ ଶ୍ରଦ୍ଧା କରନ୍ତି । ଓଡ଼ିଶା ସଙ୍ଗୀତ ନାଟକ ଏକାଡେମୀ, ଆଦିବାସୀ ଭାଷା ସଂସ୍କୃତି ଏକାଡେମୀ, ମଠଖାଇ ଉତ୍ସବ, ବଲାଙ୍ଗୀର ଲୋକ ମହୋତ୍ସବ, ସମ୍ବଲପୁର ଲୋକ ମହୋତ୍ସବ, ଦୂରଦର୍ଶନ ଏବଂ କୋଶଳ ଶ୍ରୀ ସମ୍ମିଳନୀ ମୋତେ ସମ୍ମାନିତ କରିଛି । କେବଳ ସମ୍ମାନ ଛଡ଼ା ମୋ ପାଖେ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ । ଏବେ ମୁଁ ଜଣେ ସଂଘର୍ଷ କରୁଥିବା ଅସହାୟ ମହିଳା ।”

ସମ୍ବଲପୁରରୁ ଦୀର୍ଘ ୮୫ କିମି ଦୂର ବରଗଡ଼ ଜିଲ୍ଲାର ବିଜେପୁର ଥାନା ଅନ୍ତର୍ଗତ ଏମ ଗଣ୍ଡାପାଲି ଗାଁରେ ଗୁରୁବାରୀଙ୍କ ଘର । ଅତୀତର ଗୌରବମୟ ସ୍ମୃତିକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ଅର୍ଦ୍ଧ ନିର୍ମିତ ଇନ୍ଦିରା ଆବାସ ଘରେ ନିଜ ସ୍ୱାମୀ ଓ ପିଲା ଛୁଆଙ୍କ ସହ ରହୁଥିଲେ ଗୁରୁବାରୀ । ସ୍ବାମୀ ହର୍ଷ ମିର୍ଦ୍ଧାଙ୍କ ଗୋଡ଼ ଭାଙ୍ଗିଯିବା ପରେ ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ ସାହାଯ୍ୟ ଏକା ଭରସା ଥିଲା । ଏକଦା ଦେଶର ବିଭିନ୍ନ ଅନୁଷ୍ଠାନରୁ ମାନ ସମ୍ମାନ ସାଉଁଟି ଥିଲେ । ଜୀବନର ଶେଷ ଭାଗରେ ଆର୍ଥିକ ଅନଟନରେ କାଳାତିପାତ କରି ନିଜର ଦୈନିକ ଗୁଜୁରାଣ ମେଣ୍ଟାଇପାରୁନଥିଲେ ଗୁରୁବାରୀ । ବେସ କିଛି ଦିନ ଶଯ୍ୟାଶାୟୀ ହୋଇ ୨୦୧୬ ମସିହା ଅକ୍ଟୋବର ୨୦ ତାରିଖରେ ନିଜର ଶେଷ ନିଶ୍ଵାସ ତ୍ୟାଗ କରିଛନ୍ତି ।